Boos meisje Vroeg in de benauwder wordende middag werd ze door een onzichtbare leiband door de gezinsroedel voortgetrokken. Haar vader voorop, monter rond spiedend over het groen van de Genneper Parken. Daarachter haar jongere broertje van twaalf die ook al niet vrolijk oogde. Haar moeder volgde als derde. De middelbare vrouw leek zich te verbijten, zo aan haar fronsrimpels te zien. De mond leek op een van de drie kronkeltjes uit de Eindhoven vibe. ‘Fijn dat je er bent.’ Daarachter de veertienjarige jonge vrouw/ouder meisje. Er rustte een massief ongeluk op haar waardoor ze traag schreide en – ook weer onzichtbare – zware emmers of tassen leek te torsen waarin haar gebroken ziel, samen met al haar woeste dromen ingepakt leken te zijn. Alvast voor een reis n’importe waar naar toe, want ver van deze beklemmende stomme vader, nog stommer broertje en de zich verbijtende moeder. De neus en lippen van het boze meisje waren iets te groot voor haar gelaat. Ze deden me denken aan de...