Broeder Wim

  Vijf Meisje Ze stonden met hun bruine ruggen naar me toe. ‘De Nazi Beulen’ met rode letters op de drie genummerde zij kaften. Dat beloofde niet veel jolijt. Deel 1 stond tussen deel 2 en 3 in. Vanwege de ordelijke kringloopmedewerkers van Het Goed, had deze volgorde iets unheimisch. Door een voorganger maar weer snel teruggezet op de boekenplank? Horror. Toch maar niet in gaan kijken, besloot ik. De treurige opsomming van horrorfoto’s in zwart-wit was immers voorspelbaar. Er stonden best andere interessante boeken op dezelfde plank met titels als ‘Nooit meer werken’ van Marjan van Lier. Of ‘Leren van het Leven’: inspirerende antwoorden op tien grote levensvragen, bijeengeharkt bij beroemde mensen door Zoë Sallis. Rare knik. Toch pakte ik deel 1 en liet de bladzijden langs mijn duim ratelen. Grote foto’s met aan touwen bungelende mensen. Opgehangen aan een inderhaast opgestelde galg, ergens op een dorpsplein in Polen. Hun nekken in een rare knik...

April Op een frisse en bewolkte zaterdagochtend zouden we het gaan doen. Met mijn vriend had ik afgesproken bij de betonnen rioolbuizen waar we bijna rechtop in konden staan. Ze lagen op een zandpaadje waar nu de Egelantierlaan is, op hun ter aarde bestelling in de Oude Dijk van Nuenen te wachten. Vanuit deze schuilplaats konden we de Catarpillar bulldozer zien staan die op het landje achter de bungalow van de familie van Hout stond te roesten. De stuurcabine hadden we al verkend op eerdere woensdagmiddagen. De handles en de geur van smeerolie, diesel en zware shag: samen met de versplinterde thermoskan lag hier een feestje voor de zintuigen.  Ton had voor één gulden vijfentwintig, mentholsigaretten uit de automaat bij van de Reek meegenomen. Belinda’s.  Twee meisjes uit onze klas zouden zich op onze geheime plaats komen melden zodat we met ons vieren naar een paardenstalletje konden gaan. Het stond in een weide waar nu de Keizershof nageniet van de Postcode Kanjer va...