Een buurtgenote vroeg laatst of ik haar kon helpen. Het huis, de tuin en schuur moesten opgeruimd. Want ze ging een grote stap maken waarvan ik nog niet wist. Ze verkoopt de boel en gaat de wijde wereld in. Hoe zij dan een dak boven haar hoofd houdt: simpel. Op woningen van reizigers passen. Of zij haar spullen en privéruimte niet gaat missen: No Way. Ze krijgt een blij gevoel in haar buik bij de gedachte, dat er geen rekeningen meer betaald hoeven voor hypotheek, gas, water, elektra en andere flauwekul. Ik vind het stoer. Eind vijftig en dan de trossen volledig los. Durven vertrouwen op dat het altijd op haar pootjes terecht komt. Dat er meer leuke mensen op deze planeet zijn dan enge of vervelende. De grote hoeveelheid spullen die op de Facebook buurt deelmarkt verschenen, maar door niemand gewenst waren konden naar de stort. Zij heeft geen auto. Ik wel dus maak ik een ritje. Tussen de dozen vol retro apparaten, verfblikken, schrootjes, latjes, stukken kippen...