Onder een paarse paraplu liepen we deze eerste kerstdag door de stad. Een stilte die nog zeldzaam is hing in de straten. Alle consumensen waren in hun huizen gebleven, of in de huizen waar ze de vreugd van Kerstbezoek gingen bezorgen. Ik zag een hondje, met een kerststrik op de bef voor een raam liggen. De wolf in hem/haar was in winterslaap. Even verderop stond een oudere man een veel oudere vrouw/zijn moeder te helpen bij het aanrecht met het bereiden van een rollade. Veel voeten in sloffen op salontafels. Tablets. Telefoons. Kleine lichtjes. We voelden vrede voor alle mensen op aard. Deze kalmte scherpte onze waarneming want we zagen een fiets die niet afgesloten was. We besloten deze op het slot te doen en de sleutel in de gleuf van de bel te steken. Nu maar hopen dat de eigenaar de sleutel zou zien nog voordat het slot doorgeslepen zou worden. We passeerden het huis van een alleengaande vriend. Niet thuis. Gelukkig is hij in ieder geval onder de mensen....