Doorgaan naar hoofdcontent

Ode aan de Vrouw



Ja ja ik weet het. Met een loflied op de Vrouw loop ik een risico om als slijmjurk uitgemaakt te worden. Hoewel: Nick & Simon hebben ook een poging gedaan om eerbiedig over de Vrouw te doen. Maar als ik kritisch naar hun tekst luister, kietelen ze vooral zichzelf. Okay mannen (én vrouwen), ik daag en nodig jullie uit. Jullie zullen wel even door moeten lezen om koren op jullie molen te hebben.

Beste kerels, 

Vrouwen verdienen meer vrijheid en veiligheid om te kunnen zijn wie ze zijn. Gevoelige, mooie, zorgzame en machtige wezens. We hebben bijna alles aan vrouwen te danken. Ze zijn op de eerste plaats onze moeders en de moeders van onze kinderen. Ze zorgen bij ons thuis, in de thuiszorg en ziekenhuizen. Als ze net over de helse baringspijnen van hun eigen kinderen heen zijn, staan ze al weer in de klei van onze maatschappij te ploeteren. Vaak bij jouw ouders of grootouders. Terwijl zij in het eigen gezin de boel op de rit houden en soms ook mantelzorger zijn bij schoonouders. “Doe jij het maar, jij kunt het beter.” (De Super Vrouwen die in de zorg werken horen dit vaak uit mans mond:  “Jij bent verzorgende/verpleegkundige…het is jouw vák!”)
Getalenteerd als ze is om overal betrokkenheid en harmonie te creëren, gaat ze voluit.  Op de avonden dat ze weg is moet jij even zelf naar de koelkast dolen om je biertje te pakken: vooruit dan maar

Waarom zijn jullie bananen krom?

Toch wordt er gesist en gescholden naar vrouwen. Er wordt geil naar ze gekeken en zonder toestemming worden ze betast of zelfs geslagen. En dan nog durven mannen te eisen dat vrouwen doen wat er van ze verwacht wordt: voor anderen zorgen. Ik durf dit onder andere te zeggen omdat ik als vertrouwenspersoon hoor wat vrouwen in de zorg meemaken. En ook omdat ik vind dat dit wangedrag moet stoppen.



Jaloers?

Ik denk dat mannen stiekem jaloers zijn op vrouwen. Omdat ze vaak mooier, moediger en sterker zijn. Omdat ze én gevoeliger maar ook machtiger zijn. Vrouwen kunnen luisteren, aandacht en liefde geven zoals bijna geen man dat kan. Als ze het niet doen….dan zijn vooral jouw rapen gaar. Ze kunnen hun begeerlijke lichamen met kleurrijke mode omhullen. En ondanks dat een glimlach de beste make up is, accentueren ze hun lippen en ogen met lijntjes, kleuren en poeders. Ook als het geen carnaval of WK-voetbal is. Ze zijn geweldig. Wij mannen verlangen naar ze als ze op afstand zijn en worden angstig als ze dreigen weg te vallen. Wanneer ze onder elkaar zijn creëren vrouwen een oase van gezelligheid en verbinding. Ze lachen en luisteren. Ze zijn in zichzelf een haardvuur van puurheid, communicatie en contact.



Mannen zoeken elkaar ook wel op. Zeker. Maar dan vooral bij competitieve evenementen. Een Repair Café misschien. Ze knuffelen elkaar bij voorkeur niet (HOMOOO!) maar slaan elkaar onhandig op de schouders,  als er een verlangen naar waardering opgemerkt wordt. Waar vrouwen oor hebben voor elkaar, vinden mannen oorlog interessanter. En als mannen zich klote voelen, kruipen ze meestal in een hol. Soms in een alco-hol (Ook wel bekend als kroeg of lotgenoten-herberg).


Vrouwen worden uitgelachen. Want hun hersenen zijn kleiner dan die van mannen. Dit is wetenschappelijk aangetoond door Dick Swaab. Een man… Maar de vrouw gebruikt haar koppie wel beter omdat beide hersenhelften nauwer samenwerken. Daarom is ze bedrevener in communicatie, is ze meer bewust van stemming en sfeer, ziet ze meer, luistert ze beter en ontdekt ze verbanden in onsamenhangende zaken die mannen niet zien (maar die ze wel heel goed kunnen creëren;-). Ze ruikt ook beter en daardoor trekken mannen gelukkig vaker schone sokken en onderbroeken aan. Bedankt!


Mannen daarentegen, zien details beter en kunnen zich er makkelijker op focussen. En mannen zijn niet zo snel depressief. Maar dat komt dan weer omdat zij zich minder bewust zijn van hun emoties. Elk nadeel heb z’n voordeel. Vrouwen zijn vooral gericht op sociale context. Ze hebben leugentjes sneller door omdat ze lichaamstaal kunnen lezen en ontrafelen (dat begon allemaal bij het kampvuur op de savanne) Mannen storten zich actief op problemen, doelen, competitie en oplossingen (je weet wel: mammoeten vangen).

Moeder Natuur en Vadertje Tijd hebben de mannen en vrouwen door natuurlijke selectie tot hier gebracht. Tot het tijdperk van de Ode aan de Vrouw. De meisjes die moeder worden en het lege nest moeten zien te managen. De vrouwen die puffend, zwetend en zuchtend de overgang uit moeten zitten. Die gewoon door ploeteren in gezin en familie. De kanjers. De kurken waar we op blijven drijven. Dit is voor jullie:

Lieve Dames,  

Jullie hebben met die XX chromosomen gewoon een streepje voor op de mannen met hun XY varianten. Jullie weten dat en scheppen zelfs hier niet over op. Competitie is minder interessant voor jullie dan zuivere aandacht en begrip. Jongetjes kregen waardering en vertrouwen van hun moeders. En ze willen dat hun hele verdere leven onvoorwaardelijk blijven krijgen. Van hun vriendinnen en later hun echtgenotes. Die prettige aandacht geven jullie ook graag, als de jongens maar eerlijk durven zijn over dat ontbrekende stukje genenmateriaal. En ze hoeven niet te denken dat het indrukwekkende formaat van hun fallus een X van een Y-tje maakt. Jullie worden daar namelijk helemaal niet warm van. Wel van brede, gespierde schouders. Van stevige handen en een warm, sterk lijf met ogen die goed kunnen kijken. Oren die willen luisteren. Dat zijn gereedschappen die jullie woelige binnenwereld tot bedaren kan brengen. Okay, er is altijd wel ergens ruimte voor een diamantje in een kostbare ring. Maar dat is bijzaak.

Jullie vrouwen kunnen jezelf makkelijk bevrijden van het gedoe rondom het verschijnsel MAN. Maar jullie verdienen het dat de mannen jullie meehelpen vrijheid en veiligheid te ervaren, die jullie soms in deze gemankeerde wereld ontberen.



De oplossing: 

Heren, dat is dus de oplossing. Jullie houden van actie. Zet die in voor onze prachtige vrouwen door niets anders te doen dan gewoon van ze te houden. Bied haar je sterke lijf, je ogen en oren aan. Repareer af en toe een kraan, verzin een nieuwe raket, maar blijf vooral nederig doch rotsvast achter ze staan. Ook al lijken ze onbegrijpelijk voor jou, weet dat zij alles eenvoudigweg wél begrijpen.
Ik geef jullie deze tekst als sleutel. Lees ‘m voor bij kaarslicht vlak voor het slapen gaan. En als je ‘m uit je hoofd leert sta je verbaasd van het meisje dat tegen je aan komt kruipen en morgen weer als Vrouw haar mooie wereld instapt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mooie dagen gewenst!

  Lieve, gave mensen, Kerstmis. Dat feest van vrede op aarde, terwijl je in de Action om het laatste gourmetstel vecht. Of dan Nieuwjaar. Het moment waarop je met goede voornemens in je hoofd naar de schaal oliebollen kijkt en denkt: Morgen Begint Alles. Laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal een beetje gek, imperfect en iets te hard aan het zoeken naar dat wat nooit echt te vinden is. Perfect geluk? Het bestaat niet. En als het al bestond, we zouden het wantrouwen. Dus dit jaar wens ik ons geen perfecte kerstdagen of een foutloos 2025. Ik wens ons iets veel beters:   Dat we durven lachen om ons eigen gestuntel. Dat we de knop van onze verlangens een beetje naar links draaien en ons ego kunnen beteugelen. Dat we ons mogen verbazen over hoeveel troost er zit in een schouderklopje, een flauwe grap, of een glas wijn dat nét te vol geschonken is. Want uiteindelijk zijn we allemaal koekenbakkers, die elkaar soms totaal niet begrijpen en desondanks elkaar proberen vast te...

Kapsonihilisme: een poging tot anders denken

Met welk denken durven we de toekomst aan? Met het Kapsonihilisme natuurlijk! Kapsonihilisten (excuseer het neologisme) zijn mensen die zat zijn van de tredmolen waarin hard gelopen wordt zonder werkelijk vooruit te komen: de routine waarin werken voor een hypotheek of huurbaas, het zorgen voor kinderen en ouders en twee keer per jaar op vliegvakantie, de hoofddrijfveren lijken de zijn. Kapsonihilisten willen kappen met de kapsones die statussymbolen neigen te verspreiden en terug naar eenvoud, rust en essentie. Het zal blijken dat dit denken pijnlijke keuzes impliceert.  De onderliggende vragen   Staan wij als denkende wezens nu werkelijk boven de natuurlijke wereld? In hoeverre zal de natuur ons nog laten begaan op de huidige weg, alvorens zij op haar beurt weer boven op ons zal gaan staan? De dunne schil van onze dampkring is inmiddels bezig, om ons van de enige leefbare plaats in de kosmos weg te koken. IJskappen smelten en de zeespiegel stijgt. Biod...

Ballen in de Doos!

  Dit ken jij vast ook wel;  overlijdensberichten en bidprentjes. Ze slingerden vorig jaar wat rond in lades, op een stapeltje tussen belasting- en andere papieren of waren achter de kast gevallen. Op sommige momenten was ik me bewust van mijn wegkijk routine. Meestal niet, want de doden zitten bij voorkeur niet de hele dag op het netvlies. Totdat ik mezelf aan het eind van sommige dagen versomberd terugvond. Ik had toen nog niet helder wat er aan me trok.  Down the Road Totdat ik vorig jaar Evert op TV zag. Met vijf mede Downies en hun twee begeleiders, was hij Down the Road op vakantie in Canada. De puurheid van Evert over zijn verward bedroefde gevoelens aangaande het meisje waar hij verkering mee heeft én de jongens waar hij stapelverliefd op is, mogen er van de begeleiders helemaal zijn. Het verdriet en de frustraties overspoelen Evert soms zo zeer dat hij er bijna in verdrinkt. Totdat Evert opschrijft of tekent wat deze grote gevoelens met hem doen en hij ze...