Een tijd geleden heb ik naar de docu 'Fed Up' zitten kijken. Alweer een voorbeeld van hoe financiële en economische belangen van enkelen de leefwereld van miljoenen mensen vernachelt. Hoe?
Door ons voedsel vol te stoppen met verborgen suiker en door fastfood aantrekkelijker (goedkoper, makkelijker en overal beschikbaar) te maken.
Vervolgens te presenteren in misleidende maar verleidelijke verpakkingen. En tot slot eindeloos reclame over het volk te sprayen.
Het obese meisje dat hierin aan het woord was laat me niet los. En ook de uitspraak van een dokter niet: "als een buitenlandse mogendheid dit ons volk aan zou doen, dan zouden we hen de oorlog verklaren..."
Hier is de brief die ik aan dit meisje schreef.
Lief dik meisje,
Allereerst mijn excuses dat ik je 'dik' noem. Je weet zelf ook wel dat je te dik bent. Dan hoef ik dat toch niet zo te benadrukken?
Ik zag je in de documentaire toen je in tranen vertelde over jouw wanhopige pogingen om minder, helemaal niet meer of anders te eten zodat je af zou kunnen vallen. Het leek erop alsof je jezelf haat. Alsof je slecht en lelijk bent. Ik wilde je laten weten dat ik dat niet vind en dat je mij geraakt hebt met jouw eerlijke woorden en jouw worsteling met jezelf.
Je hebt een lieve stem en je vertelt op een intelligente manier over wat er in je om gaat. Je bent je voortdurend bewust van jezelf. Je ziet jezelf door de ogen van leeftijdsgenoten die slank zijn. Die kunnen dromen over vriendjes waarmee ze gaan zwemmen of sporten.
Jij kunt al niet meer jaloers op ze zijn omdat je al je energie en kracht nodig hebt voor je strijd tegen het monster in je hoofd.
Toen ik je zag wilde ik je eigenlijk knuffelen en in je oor fluisteren dat je mooi en lief bent. Je wandelde in de docu door de schoolkantine na het eten van een pizza. Waarvan je weet dat die niet goed voor je is. Waarvan je hebt geleerd dat de fabrikant van de tomatensaus het voor elkaar heeft gekregen om die saus 'groente' te mogen noemen. En ook hier zitten weer een paar verborgen suikerklontjes in.
Thuis op je kamer vertel je wanhopig hoe zwaar het is om een kilootje af te vallen en hoe belachelijk snel er weer twee bijgekomen zijn. Jouw angst voor diabetes en hartproblemen. Je pijnlijke gewrichten op je dertiende levensjaar.
Gevangen in je lijf en gegijzeld door trieste gedachten. En eigenlijk is het niet eens jouw schuld. Het zijn volwassenen die jou in de steek hebben gelaten. Die jouw voedsel bereiden en jou verleiden om nog meer hiervan te nemen. Zij zijn verantwoordelijk voor jouw gezondheid. Zij zouden eigenlijk dik moeten zijn en niet jij.
Kom maar een tijdje bij ons wonen. We hebben ruimte in huis. En ook ik moet wat meer bewegen. Dus zou ik iedere dag met je gaan wandelen en groentegerechten samen in ons bescheiden keukentje koken. Misschien worden we vrienden? Dikke vrienden die trots zijn op elkaar en kunnen lachen om de waanzin waar reclame, industrie en op winst beluste volwassenen hun tijd aan verspillen.
Reacties
Een reactie posten