Doorgaan naar hoofdcontent

The green green grass of Fame



Waarom willen sommige mensen beroemd worden? Wat is er te vinden aan de andere kant van de scheidslijn tussen dampkring en de sterren? Ik geef je hieronder ten minste acht redenen om met beide beentjes op de grond te blijven.

In de glossy’s kunnen we lezen dat Wesley en Yolanthe ook hun alledaagse issues hebben. Het stelt ons gerust: beroemd zijn is ook niet alles. Gelukkig komt de rampspoed van depressie of borstkanker ook op de Grachtengordel langs. Roem lijkt een eindeloze snoepwinkel van genot en voorspoed. Totdat je het van de getroffenen zelf hoort:

Acht hoofdbrekens van beroemdheden
  • De kosten van beveiliging
  • Paparazzi
  • De slopende agenda's
  • De liegende managers
  • De race naar een nog mooier huis
  • Nog indrukwekkender sociale kringen
  • De angst voor rivalen uit een hoger echelon die het op je partner hebben gemunt
  • En dan nog het verlies van iets dat wij klootjes allemaal nog wel in ruime mate hebben: privacy. Gewoon door een stad kunnen lopen terwijl niemand je lastig valt.  
Het aura experiment

In een virtueel experiment dat ik met vier TU Eindhoven studenten ondernam, merkte ik hoe benauwend het is. In de Bentley van een bekende werd ik door Utrecht rondgereden. Toen we bij de kroeg van Henk Westbroek uitstapten - het café draagt de prachtige naam ‘Stairway to Heaven’- de jongens in zwarte pakken, zonnebrillen en oortjes, had ik alle aandacht.
Ik moest wel uit een ander universum komen dus werd ik gefilmd en gefotografeerd door iedereen met een smartphone.

Mijn chauffeur had een microfoon met een roze POW dot en een snoer dat naar een heuptasje liep. Hij vroeg me wat ik vandaag nog op het programma had, wat ik ontbeten had en welke interessante mensen ik nog ging ontmoeten. Toen ik de namen van Johnny de Mol en Mathijs liet vallen kwamen de eerste selfie-plus-mij verzoeken en vragen om een handtekening al.

Een ster of een planeet?

‘Waar ken je me van?’, vroeg ik aan de naïeve Utrechtenaren . ‘Was ik niet bij Pauw te zien geweest? Nee wacht bij Umberto Tan, toch? Ik leek sprekend op Bert van Marwijk. Wacht, ik wás m!’

Ik stelde mij als mezelf voor. Wimke Raaijmakers uit Stratum, Eindhoven. Geen ster maar een planeetje: Uranus zeg maar. En bezig met het ‘aura experiment’. Een soort Bananasplit maar dan zonder Frans Bauer.

Maar de groep omstanders sloot de Bentley inmiddels volledig in. ‘U ruikt zo lekker’, fluisterde een grijze kortharige dame. ‘Dan komt u te dichtbij’,  zei een van de natuurkunde studenten. Een licht getinte vrouw bood me vervolgens haar zoontje aan voor een fotomoment. ‘Please sir, for my family in Syria...’ ‘But Im not famous’ sputterde ik. ‘Yes you are!’, en hoppa ik was al onderweg naar een smartphone in het onrustige Oosten. ‘Are you rich…?’ vroeg de vrouw ook nog.

Inmiddels kwamen twee jonge agenten op hun mountainbikes aanmeren bij de groep. Ze glimlachten en waren alert. Zeker toen de grootste van de beveiligers zijn colbert open knoopte en de binnenzak checkte.

Ik richtte me tot het blauw op straat en vroeg of ze zich konden legitimeren, waarop de kleinste van mijn TU mannen de ID’s controleerde. Met zijn knikje volgde een opgestoken duim van de beroemde mij en ontspande hun glimlach.

Geloof het of niet, op dat moment liep Halina Reijn langs en groette ze mij. Toen ik vroeg wie dat was riep iemand "Yvonne Jaspers". Ah! ‘Boer zoekt vrouw zoekt kind’ Lachen!

We stapten weer in de Bentley en reden stapvoets door een voetgangersgebied. De agenten begeleidden ons welwillend. Geen bonnenboekje gezien. De woorden van Ralph Rousseau Meulenbroeks gingen door mijn gedachten: “Roem is het mooiste voor de mensen die het nooit zullen hebben.”

Een uurtje later leverde ik de Bentley weer in bij Remco Claassen en ging ik dit stukje schrijven. Dolgelukkig kijk ik nu naar het kleine gazonnetje van mijn stadstuintje in Stratum. Het avontuur kostte me vier flessen Bokma voor de TU sociëteit en 93 euro voor een afgevulde Bentley tank. Het was de moeite waard!

Privacy heeft een overeenkomst met gezondheid. Op het moment dat je die aan de buitenwereld verliest besef je de rijkdom en zegeningen van het gewone. Ik wens je veel succes toe en een wijde blik op je eigen tuintje.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mooie dagen gewenst!

  Lieve, gave mensen, Kerstmis. Dat feest van vrede op aarde, terwijl je in de Action om het laatste gourmetstel vecht. Of dan Nieuwjaar. Het moment waarop je met goede voornemens in je hoofd naar de schaal oliebollen kijkt en denkt: Morgen Begint Alles. Laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal een beetje gek, imperfect en iets te hard aan het zoeken naar dat wat nooit echt te vinden is. Perfect geluk? Het bestaat niet. En als het al bestond, we zouden het wantrouwen. Dus dit jaar wens ik ons geen perfecte kerstdagen of een foutloos 2025. Ik wens ons iets veel beters:   Dat we durven lachen om ons eigen gestuntel. Dat we de knop van onze verlangens een beetje naar links draaien en ons ego kunnen beteugelen. Dat we ons mogen verbazen over hoeveel troost er zit in een schouderklopje, een flauwe grap, of een glas wijn dat nét te vol geschonken is. Want uiteindelijk zijn we allemaal koekenbakkers, die elkaar soms totaal niet begrijpen en desondanks elkaar proberen vast te...

Kapsonihilisme: een poging tot anders denken

Met welk denken durven we de toekomst aan? Met het Kapsonihilisme natuurlijk! Kapsonihilisten (excuseer het neologisme) zijn mensen die zat zijn van de tredmolen waarin hard gelopen wordt zonder werkelijk vooruit te komen: de routine waarin werken voor een hypotheek of huurbaas, het zorgen voor kinderen en ouders en twee keer per jaar op vliegvakantie, de hoofddrijfveren lijken de zijn. Kapsonihilisten willen kappen met de kapsones die statussymbolen neigen te verspreiden en terug naar eenvoud, rust en essentie. Het zal blijken dat dit denken pijnlijke keuzes impliceert.  De onderliggende vragen   Staan wij als denkende wezens nu werkelijk boven de natuurlijke wereld? In hoeverre zal de natuur ons nog laten begaan op de huidige weg, alvorens zij op haar beurt weer boven op ons zal gaan staan? De dunne schil van onze dampkring is inmiddels bezig, om ons van de enige leefbare plaats in de kosmos weg te koken. IJskappen smelten en de zeespiegel stijgt. Biod...

Ballen in de Doos!

  Dit ken jij vast ook wel;  overlijdensberichten en bidprentjes. Ze slingerden vorig jaar wat rond in lades, op een stapeltje tussen belasting- en andere papieren of waren achter de kast gevallen. Op sommige momenten was ik me bewust van mijn wegkijk routine. Meestal niet, want de doden zitten bij voorkeur niet de hele dag op het netvlies. Totdat ik mezelf aan het eind van sommige dagen versomberd terugvond. Ik had toen nog niet helder wat er aan me trok.  Down the Road Totdat ik vorig jaar Evert op TV zag. Met vijf mede Downies en hun twee begeleiders, was hij Down the Road op vakantie in Canada. De puurheid van Evert over zijn verward bedroefde gevoelens aangaande het meisje waar hij verkering mee heeft én de jongens waar hij stapelverliefd op is, mogen er van de begeleiders helemaal zijn. Het verdriet en de frustraties overspoelen Evert soms zo zeer dat hij er bijna in verdrinkt. Totdat Evert opschrijft of tekent wat deze grote gevoelens met hem doen en hij ze...