Doorgaan naar hoofdcontent

Wie weet raad? Libi Libi!





 Willen we evolutie of revolutie? Libi Libi weet raad.

De farmaceutische industrie vindt het maken van winst belangrijker dan het beter maken van mensen. In een ouwe Edmund bijlage van de Volkskrant van zaterdag 28 mei 2016 las ik het. Een pil maken die 1,5 euro kost en deze aanslaan bij de zorgverzekeraar voor 1000 euro per stuk bezorgt mij koppijn. Jou ook?

Wij die het bestaan van de farma industrie mogelijk maken door collectief de kosten voor onderwijs en gezondheidszorg te betalen worden dus meerdere keren in het pak genaaid
·         Door bij te dragen aan het opleiden van artsen, biochemici en juristen
·         Door wetgeving die het mogelijk maakt om afhankelijk te zijn van drugsdealers 
·         Door regels die winsten intact laten en belastingvlucht mogelijk maken
·         Door mee te gaan in geheime prijsafspraken door de farma per land afzonderlijk
·         Door afhankelijk te zijn van middelen die een normaal en gezond bestaan mogelijk maken
·         En uiteindelijk de massa die diep in de buidel moet tasten: de solidariteit binnen de samenleving wordt misbruikt door de farmaboeren.

Ziek!

Stel. Je hebt een ziekte die het gevolg is van medische pech. Zeg aids of hepatitis C.  Behandelen is pappen nathouden omdat de bijwerkingen net zo erg zijn als de kwaal: depressie, arbeidsongeschiktheid, constant het gevoel dat je van binnen een kattenbak bent. 
Stel je kunt binnen een paar weken genezen. De zon gaat na een lange zieke winter weer schijnen en je hebt oprecht weer zin om weer met de trein te reizen in plaats van er voor te springen. Precies op dat moment trekt de verzekeraar aan de noodrem vanwege de hoge kosten.



Libi Libi 

Net toen ik me hier druk over zat te maken belde Libi Libi mij. Het is inmiddels een van mijn betere inspiratiebronnen voor hoe je goed kunt leven. De basis op de altijd donkere zijde van de maan zal het nog een paar duizend jaar doen met Libi Libi als intergalactisch correspondent. En ik heb de eer om in contact te staan met Buitenaards Leven. Geloof het of niet.  
 Hoessie?’ Vroeg het. Ik stak meteen van wal over hoe onbegrijpelijk ik het vond. Pillen die één euro kosten om te produceren maar duizend keer zo veel kosten. De hebzucht van de farma en hoe ik hier aan meewerk omdat mijn pensioenfonds en levensverzekering aandelen heeft bij die horken. Mjam mjam, pffutt pffutt’ hoor ik aan de andere kant.

Hemeltergers 

‘Wat vind jij hier nou echt van ouwe cosmoclown’, vroeg ik. Het zei: ‘1000 is veel maar 2000 is meer. 1000 is goed. Mjam mjam.’ Ik ken bijna niet anders dan dit soort antwoorden van Libi Libi. Aanvankelijk stoorde ik me er aan. Kom je met een probleem of moreel dilemma en is het standaard antwoord volgens de formule: maak het twee keer zo erg en deel weer door twee en oordeel opnieuw.  Dikke neus verrekte Alien! 

Maar toen ik een tijdje geleden een echt andersoortig antwoord kreeg schrok ik. Het ging over de eeuwige oorlog in het midden oosten waarvoor Libi Libi met een antwoord kwam dat een aards kind bedenkt: “Ga samen eten en drinken en er kan niet meer gevochten worden.”  Zo deden ze dat in hun planetenstelsel en dat werkte al honderd duizenden jaren prima. Het voegde er aan toe dat ook met Trump, Baudet en zelfs met Theresa May samen eten werkt. 

Paradijs?

Alle Grote Problemen zijn opgelost op de  planeet waar Libi Libi vandaan komt. Het is er een paradijs. Rampen zijn er niet. Er heerst rust, vrede en gezondheid. Er is overvloed aan alles. Voedsel, spullen, energie, kennis en kunde. Wij zouden er niet kunnen leven vanwege de concentratie zwavel en methaan in de atmosfeer. Maar zij gedijen er uitstekend. 
Ze willen er om 1 reden ook niet weg en dat is omdat deze correspondent er 4 Lichtjaar reizen en zichzelf voor op offert om te bestuderen hoe andere beschavingen het doen. Libi Libi zei me ooit dat er een paar honderd van die collega correspondenten zijn die de taak hebben om hun volk een sprankje vermaak te bieden. En dat bestaat voor hem/haar dus uit het verslaan van onze aardse beslommeringen. 




Plezier en opwinding kennen ze niet in hun wereld. Het heeft geen functie meer omdat er geen tekort en geen ellende is. Hebzucht en geld hebben dus geen zin omdat er overvloed voor iedereen is en voor alle problemen een oplossing bedacht is of nog gaat worden. Daar vertrouwen ze gewoon op. Via evolutie al geïncorporeerd in het instinct. Heel handig voor het onderwijs daar in de verte. 
Het enige pleziertje waar om gelachen wordt zijn de soaps die Libi Libi en zijn/haar collega’s maken. Ongeveer een keer in de zes weken straalt het die door naar zijn paradijsje. 

En het verzekerde mij dat het momenteel relatief rustig is in vergelijking met ongeveer 2100 jaar geleden. Toen moest het nog fysiek naar Moeder Aarde toe komen en verkleed als Romein of wildeman zijn info verzamelen. Libi Libi zei Jeroen Bosch persoonlijk gekend te hebben. Maar dat verhaal over Jezus is totaal verzonnen, zo verzekerde L.L cool.

Rommel

De mensen sloegen elkaar destijds voortdurend tot moes en dat gaf veel rommel. Tegenwoordig is het allemaal geautomatiseerd en schoner op wat autobommen na en een paar klappen zo ongeveer 70 jaar geleden waarbij grote stofwolken tot aan de dampkring opstegen. 
Daar was bij hun overigens zo hard om gelachen dat alle aliens zich op hun knieën en dijen sloegen. Het bleek een zeldzame overeenkomst met ander intelligent leven, dat dijenkletsen. 

Intelligentie

Over intelligentie gesproken: daar is men het ginds wel over eens. Ze beschouwen onze menselijke intelligentie als onaf maar charmant. Er is bij de mensheid namelijk voldoende ruimte voor heftige emoties zoals liefde, afschuw, verontwaardiging en verwondering. En drijfveren zoals macht, agressie en hebzucht.

Door naar ons aardse sukkels te kijken, ervaren zij nog een flintertje van hoe het ooit bij hen geweest moet zijn. De gelijkmatigheid van hun leven is door wijsheid ontstaan maar ook een beetje saai. Ze hebben er geen last van. Gelukkig. En ze vermaken zich met onze stommiteiten. 

Babi Pangang
Ik vond het belangrijk om dit op te schrijven zodat we ons kunnen troosten ondanks alle tragiek op onze planeet. In een ander universum zijn ze jaloers op onze reuring hier die zij al lang niet meer kennen. Libi Libi komt binnenkort naar Aarde om van dichtbij mee te maken dat Donald Trump voor de tweede keer president wordt en dat farmaceutische bedrijven bestormd gaan worden zoals de Bastille ooit tijdens de Franse Revolutie. Het wil er noodles met babi pangang bij eten. Mjam mjam. We zijn gewaarschuwd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mooie dagen gewenst!

  Lieve, gave mensen, Kerstmis. Dat feest van vrede op aarde, terwijl je in de Action om het laatste gourmetstel vecht. Of dan Nieuwjaar. Het moment waarop je met goede voornemens in je hoofd naar de schaal oliebollen kijkt en denkt: Morgen Begint Alles. Laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal een beetje gek, imperfect en iets te hard aan het zoeken naar dat wat nooit echt te vinden is. Perfect geluk? Het bestaat niet. En als het al bestond, we zouden het wantrouwen. Dus dit jaar wens ik ons geen perfecte kerstdagen of een foutloos 2025. Ik wens ons iets veel beters:   Dat we durven lachen om ons eigen gestuntel. Dat we de knop van onze verlangens een beetje naar links draaien en ons ego kunnen beteugelen. Dat we ons mogen verbazen over hoeveel troost er zit in een schouderklopje, een flauwe grap, of een glas wijn dat nét te vol geschonken is. Want uiteindelijk zijn we allemaal koekenbakkers, die elkaar soms totaal niet begrijpen en desondanks elkaar proberen vast te...

Kapsonihilisme: een poging tot anders denken

Met welk denken durven we de toekomst aan? Met het Kapsonihilisme natuurlijk! Kapsonihilisten (excuseer het neologisme) zijn mensen die zat zijn van de tredmolen waarin hard gelopen wordt zonder werkelijk vooruit te komen: de routine waarin werken voor een hypotheek of huurbaas, het zorgen voor kinderen en ouders en twee keer per jaar op vliegvakantie, de hoofddrijfveren lijken de zijn. Kapsonihilisten willen kappen met de kapsones die statussymbolen neigen te verspreiden en terug naar eenvoud, rust en essentie. Het zal blijken dat dit denken pijnlijke keuzes impliceert.  De onderliggende vragen   Staan wij als denkende wezens nu werkelijk boven de natuurlijke wereld? In hoeverre zal de natuur ons nog laten begaan op de huidige weg, alvorens zij op haar beurt weer boven op ons zal gaan staan? De dunne schil van onze dampkring is inmiddels bezig, om ons van de enige leefbare plaats in de kosmos weg te koken. IJskappen smelten en de zeespiegel stijgt. Biod...

Ballen in de Doos!

  Dit ken jij vast ook wel;  overlijdensberichten en bidprentjes. Ze slingerden vorig jaar wat rond in lades, op een stapeltje tussen belasting- en andere papieren of waren achter de kast gevallen. Op sommige momenten was ik me bewust van mijn wegkijk routine. Meestal niet, want de doden zitten bij voorkeur niet de hele dag op het netvlies. Totdat ik mezelf aan het eind van sommige dagen versomberd terugvond. Ik had toen nog niet helder wat er aan me trok.  Down the Road Totdat ik vorig jaar Evert op TV zag. Met vijf mede Downies en hun twee begeleiders, was hij Down the Road op vakantie in Canada. De puurheid van Evert over zijn verward bedroefde gevoelens aangaande het meisje waar hij verkering mee heeft én de jongens waar hij stapelverliefd op is, mogen er van de begeleiders helemaal zijn. Het verdriet en de frustraties overspoelen Evert soms zo zeer dat hij er bijna in verdrinkt. Totdat Evert opschrijft of tekent wat deze grote gevoelens met hem doen en hij ze...