Broeder Wim

Werken met dieren en de natuur op een boerderij maakt nederig. Veel van dat werk laat zich organiseren zoals boer en boerin het graag willen hebben. Maar natuur in boerderijvorm kan weerspannig zijn en de ootmoed trainen:   nederig van gemoed leren zijn.  Hier zijn een paar anekdotes, kleine en grote consternatie die van een boer een calamiteitenmanager maken In de zomer van 1986 hadden we de eerste keer geiten gehoed. Bij terugkomst op de boerderij waren alle mannen vertrokken. Kennelijk moest het hooi   met spoed binnengehaald worden. Die middag was er paniek uitgebroken: er zou vroeg in de avond een hevig onweer losbarsten volgens de météo. Het actuele weerbericht was toen alleen via een telefoontje naar de meteorologische dienst op te vragen. Dat gebeurde met de nodige concentratie. Je moest   blijven luisteren tot het bandje het weer in jouw regio opsomde. Theo had al zijn akkers gemaaid, het gras gekeerd en het in pakken klaarliggen. Het opha...

Het wonder van huis weg te zijn.... Maar om thuis te komen op de boerderij in Frankrijk. Het is een rit van een volle dag in de auto. Vóór Parijs is er de opwinding van het op pad zijn. Op de Peripherique van Parijs zakt mij de moed wel eens in de slippers. Waarom zo veel mensen op een kluitje met elkaar willen zitten….in de file met langs zoevende motoren en scooters. Als je ze geen ruimte geeft schoppen ze er gewoon een spiegel af. Niet slim want dan zie je ze helemaal niet meer aankomen. Waarom moet alles door deze flessenhals heen? Een brug! Een tunnel!  Eenmaal door het dal van Parijs heen begint het verlangen naar de rust met het uur steeds heviger te worden. Na een uurtje of elf - twaalf rijden kunnen we de provinciale weg verlaten en zien we de heuvel van Puynormand liggen. Door het dorp heen en langs chateau Vilatte, de wijnschuur van Vlamingen het landweggetje naar beneden: Leyssart. Hier staat de tijd al jaren stil. De weides en bosranden houden ...

  Vooruit met de geit Het komt waarschijnlijk door de roze bril en de overweldigende natuur. Door de wijze lessen van Regine over de kwetsbare balans tussen temperatuur van de melk of de bacteriën, om een biologische geitenkaas kunnen maken. Of door wat Theo weet over de samenwerking tussen ondergrondse schimmels en de bomen in de bossen rond Leyssart. Maar eigenlijk is het ontkenning en niet willen weten. Geiten geven melk nadat ze jongen hebben gekregen. Maar om een kudde niet al te groot te laten worden moeten de meesten weg. Sowieso niet te veel bokken in de groep. Dat geeft onrust en strijd tussen de mannen. De bokjes zijn dus de klos. Maar ook de vrouwelijke geitjes blijven meestal niet bij hun moeder.  Toen het Franse platteland nog niet onder grootschaligheid gebukt ging, werden de jonge geiten en lammetjes van de Dordogne door de eigen boer vetgemest. Na een aantal maanden zijn ze slachtrijp en konden ze naar speciaal hiervoor uitgeruste abattoi...