Doorgaan naar hoofdcontent

Leyssart dl 4




Het wonder van huis weg te zijn....

Maar om thuis te komen op de boerderij in Frankrijk. Het is een rit van een volle dag in de auto. Vóór Parijs is er de opwinding van het op pad zijn. Op de Peripherique van Parijs zakt mij de moed wel eens in de slippers. Waarom zo veel mensen op een kluitje met elkaar willen zitten….in de file met langs zoevende motoren en scooters. Als je ze geen ruimte geeft schoppen ze er gewoon een spiegel af. Niet slim want dan zie je ze helemaal niet meer aankomen. Waarom moet alles door deze flessenhals heen? Een brug! Een tunnel! 

Eenmaal door het dal van Parijs heen begint het verlangen naar de rust met het uur steeds heviger te worden. Na een uurtje of elf - twaalf rijden kunnen we de provinciale weg verlaten en zien we de heuvel van Puynormand liggen. Door het dorp heen en langs chateau Vilatte, de wijnschuur van Vlamingen het landweggetje naar beneden: Leyssart. Hier staat de tijd al jaren stil.

De weides en bosranden houden hun vorm en zekeren het landschap dat al een half leven in onze geheugens gegrift staat.  Nog 600 meter tot onder aan de weg en dan naar rechts. Door de kuilen en modderpoelen als het heeft geregend. De vele blaffende honden van de buurman rechts en links van de auto. Zien we daar nou een dood schaap liggen dat door de honden is aangevreten?
Links de ingang naar het erf van Theo en Regine. Het koelwagentje met groen zeil dat Regine meeneemt naar de markten. Nog 30 meter en dan kunnen we de motor afzetten. Het lichaam zindert na van een hele dag absorberen van trillingen.

Dan is er eerst ongeloof. Zijn we echt hier. Ja zeggen de tokkende kippen en het ruisen van de populieren. Als het vroeg in de avond is wanneer we aankomen is er het gonzen van de bijen en het hoge krijsen van de zwaluwen. 

Meestal lopen we zelf naar binnen. De muren van de boerderij zijn dik. Het glas is dubbel. En vaak vinden we onze gastvrouw en heer in de tuin, de werkplaats of kaasmakerij. Het is even onwennig om elkaar weer te zien. Fijn en onwerkelijk tegelijk. De benen zitten nog vol trillingen van duizend kilometer asfalt. Honger en dorst maken het lijf gammel. De eerste Franse zinnen moeten over hoge drempels heen. 

Maar dan. Als er een glas wijn met een kaasje binnen zijn en we onze cadeaus uitgepakt hebben, dan landen we. Een rondje door de moestuin en langs kippen, varkens, bijen en de geiten. Dan horen we de verhalen over verse knoflook, aubergines, tomaten en tuinbonen. Wat er in balans is of wat juist niet. Worden er plannen gemaakt om de groentebedden op te schonen van Oxalis of als we pech hebben moeten de larven van uienvliegen centimeter voor centimeter opgespoord en verwijderd worden. Misschien moet er hekwerk vernieuwd of schrikdraad verlegd.

Er is altijd iets nuttigs te doen. Het mooiste hieraan is dat het altijd in balans met de natuur gebeurt. Nooit het gemak van spuiten met bestrijdingsmiddelen bijvoorbeeld. Dat is korte termijn denken. De tuin betaalt je met gelijke munt terug. Insecten gaan dood, gewassen nemen het gif mee naar jouw bord, het slaat zich in je weefsels op. Een tijdbom. 

Dat nut brengt voor mij betekenis aan. Op de boerderij is namelijk altijd werk te doen en als je het niet oppakt krijg je daar last van. Rommel stapelt zich op. Onkruid verdringt jouw voedsel of trekt er groeikracht uit weg. Niet gerepareerd hekwerk laat kippen ontsnappen of nodigt vossen juist uit. Een rammelend tractor onderdeel kan uitmonden in een bewegingsloos stuk staal dat naar diesel stinkt. Dat gaat niet helpen te zaaien, maaien, hooien of last verplaatsen. Een los paneel helpt je aan stroom tekort of warm water gebrek.

En dan zijn er nog de verrassingen of catastrofes die onaangekondigd de rust van de dag komen verstoren. Daarover in het volgende deel een paar anekdotes. 


Le miracle d'être loin de chez soi

Mais pour rentrer à la ferme en France. C'est à une journée de route dans la voiture. Avant Paris, il y a l'excitation d'être sur la route. En banlieue parisienne, le courage tombe parfois dans les volte-face. Pourquoi tant de gens veulent s'asseoir sur une touffe les uns avec les autres....dans les embouteillages avec des motos et des scooters qui passent à côté. Si tu ne leur laisses pas de place, ils se contentent de donner un coup de pied dans un miroir. Pas malin parce qu'on ne les voit pas venir du tout. Pourquoi tout doit-il passer par ce goulot d'étranglement ? Un pont ! Un tunnel ! 

Une fois dans la vallée de Paris, le désir de paix et de tranquillité commence à s'intensifier d'heure en heure. Après environ onze à douze heures de route, nous pouvons quitter la route provinciale et nous apercevons la colline de Puynormand. A travers le village et le château Vilatte, la grange des Flamands et la route de campagne en contrebas : Leyssart. Ici, le temps s'est arrêté pendant des années. 

Les prairies et les lisières de forêt gardent leur forme et sécurisent le paysage gravé dans nos mémoires pour la moitié d'une vie.  Encore 600 mètres au bas de la route, puis à droite. A travers les fosses et les bassins de boue quand il a plu. Les nombreux chiens aboyant du voisin à droite et à gauche de la voiture. Est-ce qu'on voit un mouton mort qui a été mangé par les chiens ?
Sur la gauche, l'entrée de la cour de Théo et de Régine. La voiture frigorifique avec bâche verte que Regine apporte aux marchés. Encore 30 mètres et on pourra couper le moteur. Le corps scintille après une journée entière d'absorption des vibrations.

Alors il y a incrédulité. Nous sommes vraiment ici. Oui, les poulets qui tapotent et le bruissement des peupliers le disent. Quand il est tôt le soir quand nous arrivons, il y a le bourdonnement des abeilles et les cris des hirondelles. 

D'habitude, nous marchons à l'intérieur de nous-mêmes. Les murs de la ferme sont épais. Le verre est double. Et souvent nous trouvons notre hôtesse et seigneur dans le jardin, l'atelier ou la fromagerie. C'est un peu inconfortable de se revoir. Fine et irréelle à la fois. Les jambes sont encore pleines de vibrations de mille kilomètres d'asphalte. La faim et la soif ébranlent le corps. Les premières phrases en français doivent franchir des seuils élevés. 

Mais alors. Quand il y a un verre de vin avec un fromage à l'intérieur et que nous avons déballé nos cadeaux, nous atterrissons. Visite du potager, des poules, des cochons, des abeilles et des chèvres. Puis nous entendons parler d'ail frais, d'aubergines, de tomates et de fèves. Ce qui est en équilibre ou pas. Prévoit-on nettoyer les parterres de légumes d'Oxalis ou, si nous sommes malchanceux, les larves de mouches de l'oignon doivent être tracées et enlevées centimètre par centimètre ? Les clôtures devraient peut-être être rénovées ou électrifiées.

Il y a toujours quelque chose d'utile à faire. Le mieux, c'est que cela se passe toujours en équilibre avec la nature. Jamais la commodité de pulvériser des pesticides, par exemple. C'est une réflexion à court terme. Le jardin vous rembourse avec la même somme d'argent. Les insectes meurent, les cultures emportent le poison avec elles dans votre assiette, il se stocke dans vos tissus. Une bombe à retardement. 

Cet avantage m'apporte un sens. Il y a toujours du travail à faire à la ferme et si vous ne le ramassez pas, vous risquez de vous blesser. Rommel s'entasse. Les mauvaises herbes déplacent votre nourriture ou en retirent la vigueur. Une clôture non réparée permet aux poulets de s'échapper ou invite les renards. Le cliquetis d'un composant du tracteur peut donner naissance à une pièce d'acier immobile qui sent le diesel. Cela ne va pas vous aider à semer, tondre, tondre, foin ou déplacer une charge. Un panneau séparé vous aide en cas de pénurie d'électricité ou d'eau chaude.

Et puis il y a les surprises ou les catastrophes qui viennent à l'improviste troubler le calme et la tranquillité de la journée. Quelques anecdotes à ce sujet dans la partie suivante.
 


Reacties

Populaire posts van deze blog

Mooie dagen gewenst!

  Lieve, gave mensen, Kerstmis. Dat feest van vrede op aarde, terwijl je in de Action om het laatste gourmetstel vecht. Of dan Nieuwjaar. Het moment waarop je met goede voornemens in je hoofd naar de schaal oliebollen kijkt en denkt: Morgen Begint Alles. Laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal een beetje gek, imperfect en iets te hard aan het zoeken naar dat wat nooit echt te vinden is. Perfect geluk? Het bestaat niet. En als het al bestond, we zouden het wantrouwen. Dus dit jaar wens ik ons geen perfecte kerstdagen of een foutloos 2025. Ik wens ons iets veel beters:   Dat we durven lachen om ons eigen gestuntel. Dat we de knop van onze verlangens een beetje naar links draaien en ons ego kunnen beteugelen. Dat we ons mogen verbazen over hoeveel troost er zit in een schouderklopje, een flauwe grap, of een glas wijn dat nét te vol geschonken is. Want uiteindelijk zijn we allemaal koekenbakkers, die elkaar soms totaal niet begrijpen en desondanks elkaar proberen vast te...

Kapsonihilisme: een poging tot anders denken

Met welk denken durven we de toekomst aan? Met het Kapsonihilisme natuurlijk! Kapsonihilisten (excuseer het neologisme) zijn mensen die zat zijn van de tredmolen waarin hard gelopen wordt zonder werkelijk vooruit te komen: de routine waarin werken voor een hypotheek of huurbaas, het zorgen voor kinderen en ouders en twee keer per jaar op vliegvakantie, de hoofddrijfveren lijken de zijn. Kapsonihilisten willen kappen met de kapsones die statussymbolen neigen te verspreiden en terug naar eenvoud, rust en essentie. Het zal blijken dat dit denken pijnlijke keuzes impliceert.  De onderliggende vragen   Staan wij als denkende wezens nu werkelijk boven de natuurlijke wereld? In hoeverre zal de natuur ons nog laten begaan op de huidige weg, alvorens zij op haar beurt weer boven op ons zal gaan staan? De dunne schil van onze dampkring is inmiddels bezig, om ons van de enige leefbare plaats in de kosmos weg te koken. IJskappen smelten en de zeespiegel stijgt. Biod...

Ballen in de Doos!

  Dit ken jij vast ook wel;  overlijdensberichten en bidprentjes. Ze slingerden vorig jaar wat rond in lades, op een stapeltje tussen belasting- en andere papieren of waren achter de kast gevallen. Op sommige momenten was ik me bewust van mijn wegkijk routine. Meestal niet, want de doden zitten bij voorkeur niet de hele dag op het netvlies. Totdat ik mezelf aan het eind van sommige dagen versomberd terugvond. Ik had toen nog niet helder wat er aan me trok.  Down the Road Totdat ik vorig jaar Evert op TV zag. Met vijf mede Downies en hun twee begeleiders, was hij Down the Road op vakantie in Canada. De puurheid van Evert over zijn verward bedroefde gevoelens aangaande het meisje waar hij verkering mee heeft én de jongens waar hij stapelverliefd op is, mogen er van de begeleiders helemaal zijn. Het verdriet en de frustraties overspoelen Evert soms zo zeer dat hij er bijna in verdrinkt. Totdat Evert opschrijft of tekent wat deze grote gevoelens met hem doen en hij ze...