Doorgaan naar hoofdcontent

Waardecreatie in de zorg

Waardecreatie in de zorg

Veel zorgorganisaties zijn bezig de weg terug te vinden naar 'de bedoeling'. In essentie gaat het over één ding: wat motiveert zorgmedewerkers nou echt?

Gelukkige medewerkers die de ruimte krijgen om te doen waar ze goed in zijn, hebben vanuit hun drijfveren een soort van vakantiewerk. Voor patiënten is dat een genot om mee te maken en dat betaalt zich uit. Het klinkt zo eenvoudig: Interessant werk organiseren dat professionals bevredigt. Arbeid die ruimte biedt aan vermogens en talenten van medewerkers, kan een betaalde ontwikkelingsreis zijn. Organisaties kunnen een habitat zijn waar werkende mensen bestaansrecht vinden voor de ontwikkeling van een betere versie van zichzelf. Ze voelen zich vrij om te spelen en creatief te zijn. Hier is ruimte voor complimenten naast aanspreken op resultaat. Geweldig!

Iedere HRM manager en bestuurder weet ook dat eerst medewerker waarde dan klantwaarde en pas dan financiële waarde volgt. Een slimme organisatie investeert dus in het welbevinden van haar medewerkers.

In dergelijke organisaties hoef je niet het beste uit mensen te halen. Ze geven het uit zichzelf aan klanten als ze tenminste niet in hun flow gestoord worden. En probeer ze zeker niet in hun kracht te zetten...daar staan ze al. Laat ze met rust!

Zorgelijke verzekeraars

Uit onderzoek door zorgverzekeraars blijkt, dat een positieve klantervaring in de belangrijkste mate bepaald wordt door een verpleegkundige, verzorgende, dokter of fysiotherapeut die lekker in zijn vel zit. Die aanspreekbaar en benaderbaar is. Van zijn vak houdt. Deskundigheid, kwaliteit en een integere attitude zijn heel belangrijk. Maar niet het belangrijkste. Is dat niet wonderlijk?

Diezelfde zorgverzekeraars vallen de professionals lastig met formulieren, machtigingen, registraties en bergen bureaucratische ellende. Ongelukscreatie van de bovenste plank want het heeft niets meer met de intrinsieke motivatie van een zorgprofessional te maken. Er is natuurlijk ook de inspectie van de gezondheidszorg. De juristen van de Farmacie,  beleidsmakers, lobbyboeren in de politiek die het nog ingewikkelder maken.

Ontzorg. En een beetje snel a.u.b.

Naar mijn mening zouden slimme organisaties hun medewerkers moeten ontzorgen van 'het gedoe' dat hen van hun passie wegvoert. Bureaucratie, onnodige registratie, taken die te ver afstaan van hun professie. Ontzorg en hou de essentie in het oog. Waardeer vakmanschap door mensen de ruimte te geven in waar ze creatief en met hun hart het werk willen doen.

Voldoening of complimenten?

Cumplimiento is een van de etymologische stammen waar het woord 'complimenten' van afgeleid is. En de betekenis hiervan is vervulling of voldoening en dat stimuleren we door zuinig te zijn op elkaar en elkaars professionele ontwikkeling. Waardeer elkaar dus om de mooie kanten uit je persoonlijkheid, je vakmanschap en je uniciteit. Geef dit een stem en zeg het tegen je collega, hulpverlener, de bakker waar je je dagelijks brood koopt of de vakman die je inhuurt. Spreek uit wat een professional graag hoort. 

Je zult zien dat jouw erkenning het bestaansrecht van de vakman en -vrouw bevestigt. Als tevreden klant heb je jouw geld (dat je hopelijk met veel genoegen verdiend hebt in een gelukkige organisatie) er genereus voor over.

Vandaar dat in het woord ‘cliënten’ het woordje ‘centen’ al verborgen zit. Maar deze uitleg had je wellicht niet nodig. Iedereen die ergens goed in is wist dit al.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Mooie dagen gewenst!

  Lieve, gave mensen, Kerstmis. Dat feest van vrede op aarde, terwijl je in de Action om het laatste gourmetstel vecht. Of dan Nieuwjaar. Het moment waarop je met goede voornemens in je hoofd naar de schaal oliebollen kijkt en denkt: Morgen Begint Alles. Laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal een beetje gek, imperfect en iets te hard aan het zoeken naar dat wat nooit echt te vinden is. Perfect geluk? Het bestaat niet. En als het al bestond, we zouden het wantrouwen. Dus dit jaar wens ik ons geen perfecte kerstdagen of een foutloos 2025. Ik wens ons iets veel beters:   Dat we durven lachen om ons eigen gestuntel. Dat we de knop van onze verlangens een beetje naar links draaien en ons ego kunnen beteugelen. Dat we ons mogen verbazen over hoeveel troost er zit in een schouderklopje, een flauwe grap, of een glas wijn dat nét te vol geschonken is. Want uiteindelijk zijn we allemaal koekenbakkers, die elkaar soms totaal niet begrijpen en desondanks elkaar proberen vast te...

Kapsonihilisme: een poging tot anders denken

Met welk denken durven we de toekomst aan? Met het Kapsonihilisme natuurlijk! Kapsonihilisten (excuseer het neologisme) zijn mensen die zat zijn van de tredmolen waarin hard gelopen wordt zonder werkelijk vooruit te komen: de routine waarin werken voor een hypotheek of huurbaas, het zorgen voor kinderen en ouders en twee keer per jaar op vliegvakantie, de hoofddrijfveren lijken de zijn. Kapsonihilisten willen kappen met de kapsones die statussymbolen neigen te verspreiden en terug naar eenvoud, rust en essentie. Het zal blijken dat dit denken pijnlijke keuzes impliceert.  De onderliggende vragen   Staan wij als denkende wezens nu werkelijk boven de natuurlijke wereld? In hoeverre zal de natuur ons nog laten begaan op de huidige weg, alvorens zij op haar beurt weer boven op ons zal gaan staan? De dunne schil van onze dampkring is inmiddels bezig, om ons van de enige leefbare plaats in de kosmos weg te koken. IJskappen smelten en de zeespiegel stijgt. Biod...

Ballen in de Doos!

  Dit ken jij vast ook wel;  overlijdensberichten en bidprentjes. Ze slingerden vorig jaar wat rond in lades, op een stapeltje tussen belasting- en andere papieren of waren achter de kast gevallen. Op sommige momenten was ik me bewust van mijn wegkijk routine. Meestal niet, want de doden zitten bij voorkeur niet de hele dag op het netvlies. Totdat ik mezelf aan het eind van sommige dagen versomberd terugvond. Ik had toen nog niet helder wat er aan me trok.  Down the Road Totdat ik vorig jaar Evert op TV zag. Met vijf mede Downies en hun twee begeleiders, was hij Down the Road op vakantie in Canada. De puurheid van Evert over zijn verward bedroefde gevoelens aangaande het meisje waar hij verkering mee heeft én de jongens waar hij stapelverliefd op is, mogen er van de begeleiders helemaal zijn. Het verdriet en de frustraties overspoelen Evert soms zo zeer dat hij er bijna in verdrinkt. Totdat Evert opschrijft of tekent wat deze grote gevoelens met hem doen en hij ze...